Ο Νίκος ήταν ένα παιδί με πολλές φιλοδοξίες, αλλά ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε τα ιδιαίτερα μαθήματα μαζί μου, ήταν ξεκάθαρος: «Θέλω να είμαι πρώτος!».
Το βλέμμα του, γεμάτο ανησυχία και ένταση, έδειχνε ότι αυτή η επιθυμία δεν ήταν απλώς ένας στόχος, αλλά κάτι βαθύτερο. Καθώς τα μαθήματα προχωρούσαν, άρχισα να παρατηρώ πως ο Νίκος δεν ένιωθε χαρά όταν μάθαινε κάτι καινούριο.
Κάθε φορά που έπαιρνε έναν καλό βαθμό ή έλυνε μια δύσκολη άσκηση, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να είναι «ο καλύτερος». Η παραμικρή αποτυχία τον γέμιζε με απογοήτευση και ανησυχία. «Αν δεν είμαι πρώτος, δεν έχει νόημα», έλεγε και κατσούφιαζε.
Δείτε ακόμα: Πώς να βοηθήσω το παιδί μου στο διάβασμα του σχολείου
Πώς οι υπερβολικές προσδοκίες «βαραίνουν» τα παιδιά
Μια μέρα, μετά από ένα δύσκολο μάθημα όπου ο Νίκος δυσκολεύτηκε με μερικές ασκήσεις, αποφάσισα να του μιλήσω. «Νίκο, γιατί είναι τόσο σημαντικό για σένα να είσαι πρώτος;».
Ο Νίκος, για πρώτη φορά, σταμάτησε και σκέφτηκε πριν απαντήσει. «Γιατί έτσι πρέπει», μου απάντησε. «Στο σχολείο, όλοι περιμένουν να είμαι ο καλύτερος. Οι γονείς μου μου λένε ότι αν δεν είμαι πρώτος, δεν προσπαθώ αρκετά. Και οι φίλοι μου… όλοι θέλουν να είναι οι καλύτεροι».
Τότε κατάλαβα: το άγχος του Νίκου δεν προερχόταν μόνο από μέσα του, αλλά και από τον περίγυρό του. Οι προσδοκίες του σχολείου, της οικογένειας και των φίλων του τον είχαν παγιδέψει σε έναν συνεχή αγώνα για την πρωτιά.
Αυτός ο αγώνας, όμως, είχε ένα βαρύ τίμημα – του στερούσε τη χαρά της μάθησης και τον έκανε να βλέπει τον εαυτό του μόνο μέσα από τους βαθμούς και τις επιτυχίες.
«Ξέρεις Νίκο» του είπα, «η αξία σου δεν κρίνεται από το αν είσαι πρώτος. Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι είναι αυτοί που αγαπούν αυτό που κάνουν, ακόμα κι αν δεν είναι πάντα οι πρώτοι. Αν συνεχίζεις να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι, αυτό είναι που έχει πραγματικά σημασία».
Ο Νίκος με κοίταξε με αβεβαιότητα, αλλά φάνηκε πως κάτι μέσα του άρχισε να αλλάζει. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα, άρχισε να προσεγγίζει τα μαθήματα με διαφορετικό τρόπο. Αντί να επικεντρώνεται μόνο στη βαθμολογία και στην πρωτιά, άρχισε να απολαμβάνει τη διαδικασία, να κάνει ερωτήσεις και να μαθαίνει για τη χαρά της γνώσης.
Και ξέρεις κάτι; Σιγά-σιγά το άγχος του υποχώρησε. Γιατί κατάλαβε πως η αξία του δεν μετριέται μόνο στους αριθμούς, αλλά στην προσπάθειά του να γίνει καλύτερος κάθε μέρα – όχι πρώτος, αλλά ο καλύτερος για τον εαυτό του.
Δείτε ακόμα: Πως να κάνουμε το παιδί να αγαπήσει το διάβασμα